Gleby Karkonoszy

Gleba to element środowiska powstały w efekcie długotrwałych glebotwórczych procesów ze zwietrzałej warstwy skorupy ziemskiej oraz materii organicznej. Karkonosze mają wyraźny podział na strefy wysokościowe gleb, a na jakość gleb wpływa tu zwłaszcza kwaśne i ubogie w minerały podłoże geologiczne oraz chłodny, bardzo wilgotny klimat. Przeważająca część karkonoskich gleb jest kwaśna. W najniższych partiach przeważają gleby brunatne, wyżej gleby humusowe i torfowo-bielicowe oraz bielicowe. Na wychodniach wapieni rzadko pojawiają się rozwinięte rędziny, a na najwyższych szczytach przeważają powstałe w efekcie segregacji mrozowej kamieniste i bardzo płytkie litosole, regosole i rankery górskie. Wzdłuż cieków wodnych znajdziemy różnej grubości gleby napływowe oraz glejowe. Na leśnych torfowiskach i torfowiskach subarktycznych obu powierzchni zrównania występują gleby torfowe, których grubość nie przekracza 2—3 metrów. Jest to czysto naturalne środowisko, które umożliwiło istnienie unikatowych skandynawskich ekosystemów. Należą one do najwyraźniejszych fenomenów przyrodniczych Karkonoszy. Zbocza gór w niektórych miejscach modelują potężne osunięcia ziemi i zwietrzałego materiału — lawiny ziemne (Obří důl, Dlouhý důl, Dolina Łomniczki i in.). Karkonoskie gleby uległy zakwaszeniu w czasach klęski ekologicznej związanej z emisjami pod koniec XX wieku. Klęska ta spowodowała konieczność wycinki zniszczonych drzew na dużych powierzchniach, co zaczęło zagrażać glebie erozją.