Śnieg i lawiny
Opady w formie śniegu lub krup śnieżnych pojawiają się w wyższych partiach Karkonoszy praktycznie przez cały rok, ciągła pokrywa śnieżna tworzy się jednak regularnie dopiero w listopadzie i osiąga grubość od 100 do 300 cm. Na terenie przedgórza śnieg leży średnio 70—120 dni, na średnich wysokościach 135—160, a w wyższych partiach gór ponad 180 dni w roku. Jego rozkład jest dyktowany głównie przez wiatry. Zimą śnieg bywa przenoszony przez wiatr z nawietrznych zboczy oraz eksponowanych powierzchni w miejsca schowane przed wiatrem i w zagłębienia terenu, dlatego grubość i jakość śniegu nie jest w Karkonoszach równomierna. Na krawędziach i w zagłębieniach kotłów polodowcowych gromadzą się kilkumetrowe nawisy oraz zaspy, przez które tworzą się regularne lawiny śnieżne. Największe nawisy śnieżne powstają na krawędzi dolin Obří i Labský důl, ale największa w ogóle grubość pokrywy śnieżnej została odnotowana na polu lawinowym w dolinie Modrý důl (tzw. Mapa Republiki) i wynosiła 15 m.
Mimo niewielkiej powierzchni i wysokości nad poziomem morza aktywność lawinowa w Karkonoszach jest niezwykle duża. Po obu stronach gór zanotowanych jest ponad 100 miejsc (łącznie 554 ha), w których schodzą lawiny. Turyści powinni zatem uwzględniać istnienie tych terenów. Są to przede wszystkim dwa zbocza Kozich Grzbietów, końcowa część kotłów Kotelní jamy i Labské jamy, Úpská jáma, Śnieżne Kotły, Kocioł Łomniczki i Biały Jar, gdzie 20 marca 1968 r. rozegrała się największa tragedia lawinowa w całej historii Karkonoszy (19 ofiar).
Dla turystów lawiny stanowią zagrożenie, ale dla gór są niezastąpionym naturalnym czynnikiem, który znacząco wpływa na ich różnorodność. Najbogatsze przyrodniczo miejsca zlokalizowane są głównie na torach lawinowych w zawietrznych partiach kotłów lodowcowych.
