Wpływ człowieka na przyrodę i krajobraz Karkonoszy

Od ponad ośmiu wieków w naturalny rozwój stosunków przyrodniczych Karkonoszy ingeruje człowiek, pragnąc wykorzystać wszystkie zasoby naturalne, którymi góry te dysponują. Po początkowym okresie zasiedlania przedgórzy Karkonoszy w XII–XIV wieku nastąpił okres wydobywania bogactw naturalnych, przede wszystkim rud żelaza, miedzi, arsenu oraz srebra. Średniowieczny przemysł wydobywczy i hutniczy zapoczątkował szybki rozwój karkonoskich osiedli. Ogromne znaczenie przy zasiedlaniu Karkonoszy miała też produkcja szkła (XVI–XVII wiek). Przemysł ten prowadził jednak do niekontrolowanej eksploatacji karkonoskich lasów. Jej zakończenie, a następnie przeniesienie w sąsiednie góry było zwiastunem przejścia mieszkańców Karkonoszy na rolnictwo, wypasanie bydła oraz pozyskiwanie siana. Okres gospodarki pasterskiej w górskich „budach” (XVII–XIX wiek) wyraźnie wpłynął na oblicze Karkonoszy. Powstały trwale bezleśne enklawy łąkowe. Stopniowo doszło też do rozwoju turystyki, której rozkwit nastąpił zwłaszcza pod koniec XIX i na początku XX wieku. Efektem ubocznym był znaczny uszczerbek dla przyrody oraz krajobrazu Karkonoszy. Niektórzy, co bardziej przewidujący ludzie uświadamiali sobie istnienie zagrożenia dla wartości przyrodniczych. Stopniowo zaczęto wprowadzać różne regulacje mające na celu ochronę przyrody, co zaowocowało utworzeniem parków narodowych po obu stronach gór. Zimą 1959 r. powstał Karkonoski Park Narodowy, w 1963 r. Krkonošský národní park.